6/5/2008
Γράφει ἡ Ναυσικᾶ Παπαϊωάννου
Τὸ κάθε ἔθνος ἀναλόγως τῶν χαρακτηριστικῶν του ὡριμάζει γιὰ νὰ ἐξυπηρετήσει ἕνα σκοπὸ στὸ σχέδιο τοῦ Θεοῦ. Ἡ ἐκπλήρωση τοῦ σκοποῦ αὐτοῦ εἶναι καὶ ἡ δικαίωση τῆς ὕπαρξής του καὶ τὸ πέρασμά του σὲ ἕνα ἄλλο ὑψηλότερο ἐπίπεδο.
Τὸ ἐρώτημα λοιπὸν καὶ γιὰ τὸ Ἑλληνικὸ Ἔθνος σήμερα εἶναι, τί ρόλο καλεῖται νὰ παίξει στὴν ἐποχή μας. Ποιὰ εἶναι τὰ θετικὰ χαρακτηριστικὰ τοῦ Ἕλληνα ὡς ἰδιοσυστασίας; Κατ’ ἀρχὴν τὸ ἔντονο ἀνήσυχο πνεῦμα του γύρω ἀπὸ τὸ ΝΟΗΜΑ αὐτῆς τῆς ζωῆς. Ἡ ἀναζήτηση τοῦ σκοποῦ γιὰ τὸν ὁποῖον εἶναι πλασμένος ὁ ἄνθρωπος, ποὺ δὲν καλύπτεται πλέον ἁπλῶς μὲ τὸ νὰ γνωρίσει τὸν Δημιουργό του (αὐτὸ ἔγινε μὲ τὴν ἔλευση τοῦ Χριστοῦ), ἀλλὰ μὲ τὸ νὰ καταλάβει σὲ τί Τοῦ χρησιμεύει καὶ τί πρέπει νὰ κάνει γιὰ νὰ γνωρίσει τὸ θέλημά Του καὶ νὰ συμμετάσχει στὴν ἐκπλήρωσή του.
Αὐτὰ τὰ ἐρωτήματα μπορεῖ νὰ μὴν χαρακτηρίζουν τὴν μεγάλη πλειοψηφία, ἀλλὰ σίγουρα ὑποβόσκουν στὸν Ἕλληνα ὡς προβληματισμὸς καὶ ἐσωτερικὴ ἀνησυχία, ὅσο σὲ κανέναν ἄλλον λαὸ καὶ αὐτὸ δηλώνει ὅτι τὸ ὑπόβαθρο τοῦ Ἕλληνα εἶναι πνευματικό. Ἐκεῖ λοιπόν, ὅπου ὑπάρχει ἕνας προωθημένος πνευματικὸς ἀναβρασμός, εἶναι λογικό, ὅτι σ’ αὐτὸν τὸν τόπο ἔχουν γεννηθεῖ ἢ πρόκειται νὰ γεννηθοῦν ἄτομα προορισμένα ἄνωθεν, νὰ διδάξουν καὶ νὰ διαφωτίσουν. Μπορεῖ νὰ εἶναι ἕνα ἢ πολλὰ – δὲν ἔχει σημασία. Ἴσως δέν εἶναι τυχαία καί ἡ πληθώρα τῶν ἁγίων – κληρικῶν καί λαϊκῶν – πού ἐμφανίστηκαν τίς τελευταῖες δεκαετίες ἐδῶ καί γενικά στήν Ὀρθοδοξία ἀνά τόν κόσμον. Τὸ θέμα γιὰ τοὺς σύγχρονους Ἕλληνες εἶναι νὰ ἀποσπασθοῦν ἀπὸ τὴν ἑστίαση στὰ ὑλικά, ὅπου τοὺς ὁδηγοῦν μεθοδικῶς καὶ ἐντέχνως καὶ νὰ στραφοῦν στὴν ἐσωτερικὴ ἀναζήτηση – τουτέστιν, νὰ φέρουν στὸ φῶς τὶς βαθύτερες ἀνησυχίες τους, τὰ νευραλγικά μεταφυσικά τους ἐρωτήματα, τὶς ὑπαρξιακές τους ἀγωνίες, τὸ ἀνικανοποίητό τους καὶ νὰ κάνουν κέντρο τῆς ζωῆς τους τὴν ἀναζήτηση τῆς Ἀλήθειας καὶ τὴν ἀναζήτηση πνευματικῆς καθοδήγησης. Ὅταν βροῦνε τὸ καινούργιο, τότε καὶ μόνον θὰ εἶναι σὲ θέση νὰ δώσουν ξανὰ τὰ φῶτα τους καὶ στὴν ὑπόλοιπη ἀνθρωπότητα, προβιβαζόμενοι σὲ παγκόσμιους πολῖτες. Γιὰ κάθε ἕναν, ποὺ αἰσθάνεται βαθειὰ μέσα του Ἕλληνας σημαίνει ἡ ὥρα αὐτοῦ τοῦ συνειδητοῦ ἀγῶνα, ποὺ θὰ γίνει στόχος ζωῆς. Πολλοὶ μπορεῖ νὰ τὸν ἀποποιηθοῦν, ἀλλὰ καὶ οἱ λίγοι, ποὺ θὰ ἐπωμισθοῦν αὐτὸ τὸ βάρος, εἶναι σίγουρο ὅτι θὰ δικαιώσουν τὴν ὕπαρξη τοῦ παμπάλαιου αὐτοῦ Ἔθνους, ποὺ πέρασε τόσα στάδια ἐξέλιξης ἀκτινοβολῶντας καὶ τὶς ἀντίστοιχες πνευματικὲς ὠθήσεις πρὸς ὅλη τὴν Οἰκουμένη. Καὶ θὰ τὸ δικαιώσουν, γιατὶ γιὰ πρώτη φορὰ στὴν ἱστορία, θὰ πετύχουν νὰ ἀφομοιώσουν τὴν ἀρνητική τους πλευρὰ καὶ νὰ ὑψωθοῦν πάνω ἀπὸ τὶς ἀντιφάσεις τῆς φύσης τους, κάτι ποὺ θὰ εἶναι μοναδικὸ ἐπίτευγμα καὶ θὰ ἀποτελέσει παράδειγμα τελειότητας καὶ ἐξόδου ἀπὸ τὶς ἀντιφάσεις γιὰ ὅλους τοὺς ὑπόλοιπους.
Προφανῶς αὐτὸ εἶναι ποὺ ζητοῦν καὶ οἱ ἄλλοι ὑποσυνείδητα ἀπὸ τοὺς Ἕλληνες καὶ οἱ ἴδιοι οἱ Ἕλληνες ἀπὸ τὸν ἑαυτόν τους. Γιατί, ἐνῶ ὅλοι οἱ λαοὶ ἔχουν ἔντονες ἀρνητικὲς πλευρές, κανεὶς δὲν κατηγορήθηκε ὅσο οἱ Ἕλληνες, ἀλλὰ καὶ κανείς δὲν στράφηκε τόσο φανατικὰ κατὰ τοῦ Ἔθνους του, ὅσο οἱ Ἕλληνες, ποὺ σημαίνει, ὄχι ὅτι εἴμαστε οἱ χειρότεροι, ἀλλὰ αὐτοὶ ποὺ ἐνοχλούμαστε περισσότερο ἀπὸ ὅλους ἀπὸ τὰ ἐλαττώματά μας καὶ ἀπαιτοῦμε τελειότητα ἀπὸ τὸν ἑαυτό μας.