6/5/2008
Γράφει ἡ Ναυσικᾶ Παπαϊωάννου
Δὲν ὑπάρχει ἀμφιβολία, ὅτι μπροστὰ στὸν κίνδυνο οἱ ἐναπομείναντες Ἕλληνες αἰσθανόμαστε τὴν ἀνάγκη νὰ κινητοποιηθοῦμε. Καὶ ὅπως φαίνεται, εἴμαστε ἀκόμη ἀρκετοί, γιὰ νὰ δώσουμε ἕνα δυναμικὸ παρόν.
Ὅμως, ὅπως ἐπεσήμανε καὶ ὁ ἐθνικός μας μουσουργὸς Μ. Θεοδωράκης, ἡ ἐπίθεση κατὰ τῆς Ἑλλάδος, αὐτὴν τὴν φορὰ ἔχει μιὰ ἰδιαιτερότητα. Ὁ ἐχθρὸς προέρχεται ἀπὸ μέσα καὶ ὄχι ἀπὸ ἔξω. Καὶ θεωρεῖ ὅτι αὐτὸς ὁ ἐχθρὸς εἶναι ἕνας καρκῖνος, ποὺ ἀναπτύσσεται μέσα στὸ σῶμα τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας καὶ ὅτι ἡ κατάστασις σώζεται, ἐὰν τὰ ὑγιῆ κύτταρα περάσουν στὴν ἀντεπίθεση.
Δυστυχῶς, δὲν φαίνεται νὰ εἶναι τόσο ἁπλᾶ τὰ πράγματα. Ἴσως ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες, δὲν θελήσαμε ποτὲ νὰ δοῦμε ὅτι ὁ καρκῖνος βρίσκεται μέσα στὸν καθέναν μας ξεχωριστά. Ἄλλος λίγο ἄλλος πολὺ πάσχουμε ὅλοι, ἐπειδὴ ἀκριβῶς δεχόμαστε νὰ εἴμαστε καλοὶ – κακοί, ὅπως λέει, καὶ δὲν φροντίσαμε ποτὲ νὰ τελειωθοῦμε. Καὶ φυσικά, μὲ τὸ νὰ παραμένουμε αἰωνίως μὲ τὰ ἐλαττώματά μας (ἀεὶ παῖδες), σκάψαμε τὸν λάκκον μας καὶ φθάσαμε ἐδῶ ποὺ φθάσαμε.
Ὅταν λοιπὸν μιλᾶμε γιὰ ἀντεπίθεση, πρέπει νὰ σκεφθοῦμε καλά, ποῦ θὰ τὴν στρέψουμε, γιὰ νὰ εἶναι ἀποτελεσματική. Τὸ νὰ ἀντεπιτεθοῦμε στὴν συνωμοσία καὶ στοὺς συνωμότες, ποὺ ἐπὶ αἰῶνες στήνουν τὰ σχέδιά τους πατώντας στὶς ἀδυναμίες καὶ τὰ ἐλαττώματά μας, εἶναι οὐτοπία. Θὰ τρέχουμε καὶ πάντα μπροστά μας θὰ εἶναι, ἀφοῦ ὅλη τους ἡ ἐπιτυχία στηρίζεται, στὸ ὅτι μᾶς χειρίζονται μέσῳ αὐτῶν ἀκριβῶς τῶν ἀδυναμιῶν καὶ ἐλαττωμάτων μας.
Ἡ μόνη σωτηρία εἶναι, κοντὰ στὰ ἄλλα, νὰ ἐπικεντρωθοῦμε στὴν ἀφομοίωση τῶν ἐλαττωμάτων μας. Γιατὶ χωρὶς αὐτὴν τὴν ἐσωτερική μας βελτίωση, δὲν μποροῦμε νὰ ἐμποδίσουμε νὰ γίνουν πράξη τὰ σχέδιά τους. Μόνον ἐὰν ἐξαλείψουμε τὰ εὐάλωτα σημεῖα μας, μποροῦμε νὰ τοὺς ἀναχαιτίσουμε, γιατὶ μόνον τότε δὲν θὰ πέφτουμε στὴν παγίδα τῆς κολακείας καὶ τοῦ ἐκμαυλισμοῦ μὲ τὶς ὑλικὲς προσφορὲς ἐκ μέρους τους, ποὺ μᾶς δένουν χειροπόδαρα. Μὲ ἄλλα λόγια, μόνον ἐκεῖνος ποὺ μπορεῖ νὰ ἐξαγνιστεῖ καὶ νὰ γίνει πνευματικὰ τέλειος εἶναι νικητὴς καὶ οὐδεὶς μπορεῖ νὰ ἐξαλείψει τὴν ταυτότητά του.
Αὐτὸ ἦταν καὶ τὸ χρέος τοῦ κάθε Ἕλληνα καὶ ἐξακολουθεῖ νὰ εἶναι. Αὐτὴ εἶναι καὶ ἡ πραγματική του ταυτότητα, ἐὰν θέλει νὰ παραμείνει στὴν ἱστορία καὶ ὄχι ἁπλῶς νὰ εἶναι καλὸς – κακός, πρᾶγμα τὸ ὁποῖον δείχνει στασιμότητα. Γιατὶ τὸ χαρακτηριστικὸ τοῦ Ἕλληνα εἶναι τὸ ὅτι ἐξελίσσεται ἀενάως δημιουργώντας διαρκῶς τὴν συνέχεια τοῦ πολιτισμοῦ, διαφορετικὰ θὰ σβήσει ὡς ἔθνος.
Ἐὰν λοιπὸν θέλουμε μία πραγματικὴ ἀφύπνηση ποὺ νὰ ἐκπροσωπεῖ τὸν αἰώνα μας, ἄς κυττάξουμε νὰ ἀναζητήσουμε στὸν τόπον μας τοὺς συνειδητὰ πνευματικοὺς ἀνθρώπους, ποὺ σημάδεψαν τὴν ἐποχή μας καὶ μποροῦν νὰ μᾶς καθοδηγήσουν – καὶ ποὺ τὸ συγγραφικό τους ἔργο θάφτηκε ἐπιμελῶς, ὅπως π.χ. τῆς συγγραφέως Σοφίας Ἄτζακα – καὶ ἂς κυρήξουμε γενικὴ ἀντεπίθεση στὸν ἐγωκεντρισμό μας.
Μόνον ἔτσι, ἀποκτώντας σοφία καὶ διάκριση, θὰ μπορέσουμε μὲ τὴν διδαχή μας καὶ τὸ παράδειγμά μας, νὰ διασώσουμε καὶ στὴν νεολαία μας τὴν ἐθνικὴ μνήμη καὶ νὰ τὴν βοηθήσουμε νὰ ἀναπτύξει ἰσχυρὲς ἀντιστάσεις στὴν διαβρωτικὴ ἐπίδραση μιᾶς ξεπουλημένης παιδείας.